Խոսուն գրչով

Իմ սիրելի քաղաք...իմ ատելի քաղաք...

ճակատագիր` որպես ամոթալի խարան,

մի՛շտ ոսկեհուռ իմ թագ,

Օ՜ որքան եմ փորձել կտրել պորտալարս

և քանիցս սուզվել մոռացության ծովը,

որ էլ քեզնով չապրեմ, քեզնով չտառապեմ:

ՈՒ ապարդյուն եղան բոլոր իմ ջանքերը,

և երբ ու՜ր էլ հասավ թափառական երթս`

ինձ կոչեցին միայն Ալավերդցի Աշոտ,

և ո՛չ ազգանունով, կամ պարզապես` անվամբ.

թե պատանի-կայտառ, անմահ այն տարիքում,

երբ բազկով էի խոսում` շաբլոնները սերտած,

և թե՛ երիտասարդ` անչափ խոսուն գրչով,

սակայն անգետ` ինձնով Ոսկեդարն եմ փակում:

Եվ թե՛ չարչարասեր-հասուն այս հասակում

զուտ հա՛յ տղամարդու կարծր համառությամբ`

լեռնագնա եզան դառնաղն մնչոցով,

երբ լծել եմ ինձ հետ աշխարհաշեն գործին

կովկասների գայլին` արնախում ու դաժան,

կոզակ տափաստանի անսանձ երիվարին

և քրդական լո-լոն` դաշույնի պես սուրսայր,

զի ինձ միայն ընդկեր ազատներն են եղել`

...մեր սարերից ազատ մանկութ թռչուններով:

Թեև սիրտս, կարծես, տեղ-տեղ ճաքճքել է

զուտ ապառաժ քարի կարծրությունից շիկնած,

երբ իմ պարզ կածանը պողոտա է դարձել,

հավատամք է դարձել, որ նրանով անցնեն

ինձ ընկերներ եղած բազմազգ ազատանին`

Հորովելիս հունչով ընդմիշտ Արդարացված:

Աշոտ ՄԻՐԶՈՅԱՆ

Կոլաժը` ՆԻԿՕ-ի (Նիկոլայ Մանուկյան)

Մեկնաբանություններ